خطبه 27 نهج البلاغه را بار دیگر بخوانید.
تحولات اخیر منطقه سوالات گوناگونی را در سطح جامعه مطرح می کند که بعضا این شبهات و مسائل نقدی است بر عملکرد جمهوری اسلامی ایران که علت کمک ایران به کشورهای منطقه چیست و اصولا چه فایده ای برای مردم در داخل کشور دارد؟ مسئله بعدی که سوالی قدیمی است که جواب های متفاوتی هم به آن داده شده است اینست که اگر جنگ بشود شما حاضر هستید با دشمن بجنگید ؟ این سوالی هست که شاید شما هم به آن برخورده باشید و اینجا می خواهیم جواب دیگری به این سوال داده و از منظر دیگری این موضوع را بررسی کنیم .
همین مطلب در:
در جواب به این سوال نکته ای حائز اهمیت است و آن اینکه اصولا جبهه کجاست ؟ جنگ گاهی در بیرون از مرزهای یک کشور است که دیگر دولتها بر حسب منافع خودشان از طرفین این جنگ حمایت های مالی و مادی و حمایت های روانی و رسانه ای می کنند که به این جنگ ها جنگ های نیابتی می گویند.وقتی جنگ در بیرون از مرزها باشد یعنی مردم آن کشور در داخل در امنیت هستند اما در کشورهای همسایه جنگ و نا امنی است و این نا امنی نا خواسته حتی اخبارش هم اثر روانی در جامعه می گذارد که البته رهبر معظم انقلاب چندی پیش در خصوص امنیت خلیج فارس صحبت کردند و به این نکته اشاره کردند که(( اگر منطقه خلیج فارس امن باشد، همه کشورهای منطقه از این امنیت بهره‌مند خواهند شد اما اگر خلیج فارس ناامن شود، برای همه کشورهای منطقه ناامن خواهد بود.)) این صحبت رهبری به طور خاص در مورد منطقه خلیج فارس است اما این قاعده به زریق اولی به دیگر مصادیق هم تسری پیدا میکند .صرف نظر از توصیه های دینی این موضوع نفع مادی هم برای مردم ما دارد .خب اگر در این وضعیت از شما سوال شود که آیا به جبهه می روید یا نه؟ ممکن است جواب منفی به این موضوع بدهید چرا که جبهه جنگ در بیرون از مرزهای کشور شماست و شما هنوز احساس خطر نمی کنید که حاضر به جنگیدن باشید .
اما حالت دومی هم مفروض است و آن این که جنگ در داخل کشور است و درگیری ها در چند شهر کشور شروع شود . در این فرض دشمن نزدیکتر شده و ملموس تر می شود و به تبع تاثیرات فراوانی هم بر روا ل عادی مماکت خواهد گذاشت. در اینجا چطور جواب شما به سوال فوق چیست؟شاید در این موقعیت هم با خود بگویید کشور نیروی نظامی داشته و آنها مسئولیت حفظ امنیت کشور را بر عهده دارند و باز هم آماده جنگیدن با دشمن نباشید.
اما حالت سومی که وضعیت را سخت می کند و دیگر این شما نخواهید بودکه با میل خود به این سوال که اگر جنگ بشود آماده جنگیدن هستید یا خیر ؟ پاسخ بدهید و این وضعیت زمانی است که دشمن جنگ را به شهر ها کشانده و جنگ شهری شروع شده و دشمن با لگد خود به در خانه شما می کوبد ، خواه این دشمن سرباز آمریکایی وانگلیسی و اسرائیلی و... باشند و خواه دست آموزهای آنان مثل داعش و النصره و....
در این وضعیت که دشمن پشت در خانه شماست یا تسلیم شده و کشته می شوید و زنان و فرزندانتان را به اسارت می برند و یا مقاومت کرده و خود را نجات می دهید . در این حالت شما مجبورید یکی از دو کار فوق را انجام دهید چون دیگر جبهه ، خانه شماست نه کشور های همسایه و اطراف ما .
اینجاست که عمق کلام امیرالمومنین علی (ع) را درک می کنیم که در خطبه 27 نهج البلاغه فرمودند:
به خدا سوگند، مردمی که در خانههاشان نشینند تا دشمن به سراغشان آید، قطعاً ذلیل و خوار شوند. شما آن قدر امروز و فردا کردید و به این و آن پاس دادید تا سیل غارتگران، شما را درنوردید و شهرتان سقوط کرد. اینک لشکر معاویه به سرکردگی مرد «غامدی» به «شهر انبار» درآمده و «حسّان بن حسّان» فرماندار مرا کشته و سپاهیان شما را از مرزها گریزانده است. به من خبر رسیده که بعضی از لشکریان دشمن بر زنان مسلمان و دیگر زنانی که در پناه دولت اسلامند، هجوم برده و خلخال و دستبند و گردن بند و گوشواره آنان را به یغما بردهاند، و هیچ مردی یاور و مدافع آنها نبوده جز ناله و التماس آنان به دشمن.
در پایان مطلب از آنهایی که مخالف کمک جمهوری اسلامی ایران به کشور های مظلوم منطقه که درگیر جنگ با دشمن مشترک همه ما هستند می کنم که با در نظر گرفتن فرضیات فوق آیا باز هم مخالف کمک ایران به این کشورها هستید؟ آیا حاضر نیستید کمی سختی در زندگی را تحمل کرده اما درگیر جنگ نشوید و امنیت و اقتدارتان حفظ شود؟
باز هم در پایان متذکر می شوم که این مطلب صرف نظر از جنبه های اسلامی - شیعی نوشته شده و فقط منافع مادی را در این موضوع برانداز کرده والا تکلیف ما در حمایت از مظلوم بلا شک مورد تایید شرع مقدس و عقل و فطرت آدمی هست.